Ik zet me schrap tegen het dashboard, ik schreeuwde nog, “kijk uit” tegen mijn partner. De klap kwam, veel herrie en het volgende wat ik me herinner is dat ik hyperventilerend naar voren gebukt zat, huilend in mijn stoel. Ik huilde van de pijn, dit ongeluk zag ik aankomen.
Zes jaar geleden overviel het me. Het was destijds een kop-staart botsing waarbij ik de kop was. Nu was ik de bijrijder en zag ik het aankomen, ik voelde de gordel branden in mijn ribben en had zo’n onbeschrijfelijke pijn in mijn rechter onderarm en nek.
Blik op blik maakt zo’n herrie
In een flits zag ik het gebeuren en zijn we aangereden toen we bijna thuis waren. Mijn partner en ik zaten alleen in de auto toen ik in een flits een auto van rechts voorbij zag komen. Achteraf bleek dat de andere door rood reedt. Kon ook niet anders, wij hadden een groen stoplicht toen we optrokken.
Mijn partner belde 112 nu voor ons zelf
Met de ambulance ben ik meegenomen maar het ziekenhuis. Ik kreeg een nek brace en ik mocht me niet meer bewegen. Het moment dat de ambulance bij me was duurde voor mijn gevoel heel lang. Ik hoorde de hele tijd een fluitje buiten en voor de rest was ik mezelf alleen maar moed in aan het praten. Ik wist op dat moment nog niet van de schade was. Ik was enkel enorm verdrietig dat het dit maal mijn rechterkant was. Ik was nu de bijrijder en mijn gezonde kant heeft een klap gehad. Mijn gezonde kant heb ik nodig. Hoe nu verder? Ik werd geleid door angst en pijn.
De impact was zo groot.
Ik beleefde opnieuw een trauma. Hoe kan het zo zijn dat ik zes jaar later opnieuw betrokken raakte bij een auto ongeluk?
Dit trauma moet ik verwerken
Als de tijd zo langzaam voorbijtrekt dan schiet er van alles door je hoofd. Het wachten op de ambulance duurde voor mijn gevoel eeuwig. Mijn partner en een politieagent spraken me moed in, blijf zitten mevrouw de ambulance is onderweg.
Terwijl ik dit schrijf voel ik nog de emotie, de angst, de paniek, de pijn, maar met name ook de onmacht. Het feit dat ik nu weer afhankelijk zou zijn van anderen, dat ik herstel nodig heb, dat mijn slechte linkerkant wederom een klap heeft gekregen…. Het onbegrip dat iemand door rood rijdt.
Het zwemmen draagt bij aan mijn herstel
Een trauma op een trauma. Zes jaar geleden ben ik betrokken geweest bij een kop-staart botsing waarbij ik blijvend nekletsel heb opgelopen. Destijds was ik de chauffeur en zag ik het ongeluk niet aankomen. Het herstel viel fysiek en mentaal zwaar. Van fulltime werken naar fulltime revalideren. Naar financiële onafhankelijkheid naar financiële afhankelijkheid. Een juridisch geschil. Het heeft tijd gekost om alles een plek te geven.
Om positief te blijven in donkere momenten. Om te denken te blijven denken in mogelijkheden. De kou, het zwemmen heeft toen fysiek en mentaal bijgedragen aan mijn herstel en nu 6 jaar later dacht ik, yes het gaat echt goed met me! En nu zit ik hier in de auto te wachten op de ambulance, te wachten op het vervolg traject.
Inmiddels is het ongeluk al een paar weken geleden en gaat het stapje voor stapje beter met me. Mijn rechterkant is zo goed als herstelt, mijn angst voor het opnieuw auto rijden heb ik overwonnen, de zwellingen nemen geleidelijk af en ik heb al een paar keer gezwommen.
De regie geeft mij houvast, het hypothetische stoplicht kleuren geven aan hoe ik me voel
Beluister hier de podcast waarbij ik vertel over de stoplicht kleuren.
Fysiek en mentaal heb ik een klap gehad, en ik kan je vertellen dat ik er lang nog niet boven op ben en nog geen idee heb hoe lang mijn herstel dit maal gaat duren. Ik douche elke dag koud, heb diverse behandelingen en probeer me zo min mogelijk op te winden over dingen waar ik geen grip over heb. Ik pak de regie, ik heb de ervaring van een eerder auto ongeluk en ik weet hoe ik door middel van kou en buitenzwemmen mijn pijn kan reduceren en mijn mobiliteit kan vergroten.
Ik hou vast aan wat ik kan en probeer dan waar mogelijk zoveel mogelijk te genieten van de dag, mijn gezin, het zwemmen en het buiten leven. Het leven gaat door, mijn leven gaat door. Het had vele malen erger gekund.
Onze kinderen hebben nog steeds last van angst
Autorijden doe ik weer, de drempel is weg. Ik maak voldoende ruimte in mijn hoofd om het ongeluk een plekje te geven. Ook luister ik naar mijn kinderen als ze bang zijn dat ik op pad ga in de auto. Dit ongeluk heeft niet alleen zijn sporen achter gelaten bij mij en mijn partner maar bij ons hele gezin. Onze jonge kinderen zijn zich zeer bewust van het feit dat het bijna fout was afgelopen met hun ouders, dat we in het verkeer kwetsbaar zijn.
Ik heb vertrouwen in mijn krachten, herstellen dit kan ik
Gebeurd is gebeurd, het zit niet in mijn aard om hier te lang negatief bij stil te staan. Ik ben inmiddels ervaring deskundige als het gaat om het traject na het auto ongeluk, de nasleep en het herstel is mij bekend. Herstellen gaat me hoe dan ook lukken ‘I have been there’ namelijk and ‘got the tshirt’ twice’.
Gelukkig kan ik buiten zwemmen. Vol vertrouwen zal ik dat blijven doen.
Lieve Susan, wat ontzettend naar en verdrietig om opnieuw bij een heftig auto-ongeluk betrokken te zijn! Bewondering voor je open wijze van schrijven en ik hoop dat het uiten van de pijn en onmacht je zal helpen bij de mentale verwerking, dan zal het fysieke ook volgen en ben je hopelijk snel en in alle opzichten weer topfit. Veel sterkte met het herstel!
Dank je wel lieve Saskia.
Suzebethje, dit gaat goedkomen!! Hoe rot en vervelend het ook is, dit komt goed! Jezelf opnieuw uitvinden, dat is wat je te doen staat. Stapje voor stapje. Inclusief alle emoties en negatieve gevoelens.
Wel heel bizar, dat dit je een tweede keer overkomt. Kennelijk moet er iets geleerd worden? Dat is wat ik mezelf voor hield, na mijn ongeluk. Misschien kun jij er ook wat mee…
Ik ben wel heel trots op je, hoe je dit aanpakt! Weet me te vinden, als het nodig!
Liefs❤️
Hoi Susan Wat afschuwelijk voor jou. En heel knap hoe je er mee omgaat. Het gaat zeker goed komen , mede door het koudwater zwemmen waar je zo veel aan hebt en aan hebt gehad. Heel veel sterkte en goed herstel gewenst
Lieve buuf,
Wat moedig dat je het proces dat je doormaakt zo met ons deelt! You rock!!
Hoi Susan, een tweede keer zoiets doorleven. Pittig! Maar wat fijn dat je weet dat het buitenzwemmen je daarin veel gaat geven.
Dank je wel dat je hier zo open je verhaal doet!
Ik wens je een goed herstel toe! Dikke knuffel! ❤
Voor een ieder die zich wellicht hier in herkend
Lieve Susan, wat een ontzettende pech dat je dit door moet maken voor de tweede keer. Goed dat je ons meeneemt in jouw proces. Je bent een enorme kanjer en inspiratie voor mij en vele anderen. Hoop je gauw weer te zien in betere omstandigheden. Veel liefs , Yolande
Jeetje Susan, ongelofelijk dat jou nogmaals zo’n auto-ongeluk is overkomen! En ik ken je ongebreidelde enthousiasme en heb er dus alle vertrouwen in dat je weer zult zwemmen én heel veel anderen zult begeleiden om buiten te gaan zwemmen, zoals je dat bij mij ook gedaan hebt. Maar intussen moet je een pittig hersteltraject door. Take care, sterkte en heel veel zachtheid en liefde voor je eigen lijf en geest, voor elkaar en voor de kinderen!
Wat goed dat je dit deelt Susan! En zo herkenbaar; de angst na een ongeval (in mijn geval niet met de auto) dat het je weer overkomt. En dat dat dan ook gebeurt! Vraagt best wel veel om daar mee te dealen; fijn te lezen dat je dat lukt. Laat het een inspiratiebron zijn; we hebben allemaal iets of iemand nodig in zo’n geval. Je naasten, zwemmen, coach of zeg het maar. Alleen lukt het niet iig……. Sterkte met je herstel en tot gauw met 🏊♂️
Goed van je dat je dit deelt!
Wat ben je toch een (veer)krachtige vrouw!
Heftig om te lezen hoor, maar tegelijkertijd ook fijn te weten dat je inmiddels weer lekker in het water bent geweest. Daar is waar jij op en top jezelf kunt zijn!
Laat je lekker dragen door het water. Laat je lekker koelen door het water. Laat je lekker kind zijn in het water.
Jij kunt dit en je hebt sowieso weer een “mooi” ervaringsverhaal te delen: eentje van kracht en doorzettingsvermogen
Lieve Susan, wat een toestand. Ik vergeet nooit hoe je mij belde en mee uit zwemmen nam, in een koude Zevenhuizer plas. Het heeft er voor gezorgd dat ik deze zomer in de Schotse meren zwom. Heel heel veel sterkte en zoals de meneer hierboven zegt, je kunt het én je hebt bovendien de kracht van het water.
Wat een fantastisch om te lezen dat je in de Schotse meren hebt gezwommen. En dank voor je lieve woorden
lieve mooie sterke susan,
heel mooi geschreven. wens je heel veel sterkte met je herstel, ook deze klap wordt jij zeker de baas. en je zal een steun en hulp voor de kinderen zijn samen met je partner.
veel liefs van mij
Wow niet weer. Heftig. Met jouw doorzettingsvermogen en positiviteit kom je er doorheen. Veel sterkte met het herstel!
Ohhh dank je wel Annika.
Jeetje sterkte met het alles plekje geven en het herstel🍀! Maar dat gaat je zeker lukken, stap voor stap🍀✨💪🏻🏊🏻♀️💚
Heel veel sterkte Susan!
Wat naar dat jij dit nogmaals moet meemaken.
Keep mine fingers crossed for you, voor een spoedig herstel.
🤞🍀😇
Hoe rot voor je/jullie om te horen wat jullie meegemaakt hebben !
Tegelijkertijd zie ik je mooie glimlach voor me en dan weet ik gewoon dat je dit gaat “over-komen”. Dag lieve Susan, ondanks alles blijven we lekker zwemmen he . Wens je alle sterkte .
Jeetje wat heftig verhaal, mooi geschreven, ik vergat bijna adem te halen toen ik het laas. Een verhaal die ik kan plaatsen. Helaas ben ik nooit over mijn angst gekomen om weer auto te rijden. Knap dat je geluk is. Ik wens je alle kracht en beterschap toe. En dat je nog veel mag zwemmen en genieten.
Jeetje Susan. Ik miste je al.
Wij zijn nog aan het genieten van onze vakantie.
We wensen jou veel sterkte en nog veel meer geluk bij jouw hernieuwde opbouw.
Je klinkt krachtig en dat is prachtig!
We hebben later weer contact. Toitoi voor jou en jullie gezin.
Oh Susan, wat naar!!! Het is goed om te lezen dat het fysiek beter gaat met je, maar wat zal het mentale deel nog een hoop tijd nodig hebben.
Ik wens je heel veel beterschap toe!
Wat naar Susan! Heel veel beterschap en goed herstel gewenst!