06–23 34 93 85 susan@frisseduik.nl

Zweedse ervaringen deel 3: Ieder zijn challenge!

Patronen en emoties veranderen

In Zweden volg ik een yoga-koude-retreat. En zo’n programma daagt je uit kan ik je vertellen!

Hier in Zweden merken we als groep dat we biologisch verslaafd zijn aan emoties van vroeger. ‘Trek een jas aan anders vat je kou.’ Hoor het mijn moeder nog zeggen. Door die lessen van vroeger bestempelen we kou onwillekeurig als negatief. Kou is immers slecht voor je. 

Hier in Zweden worden we uitgedaagd om onze onbewuste patronen en emoties te veranderen. Wat is kou echt en voelt het werkelijk koud? Is dat echt negatief?

Patronen veranderen doe je niet zomaar. Hoe flexibel sta je hier tegenover? Hoe reageer je mentaal op het veranderen van, wellicht vastgeroeste, patronen waarbij je je heel comfortabel voelt?

Jas aan, jas uit

Natuurlijk heb ik zelf mijn verhouding tot kou al lang geleden veranderd. Hier zie ik het bij de andere deelnemers ook gebeuren: we hebben allemaal een paradigma shift gemaakt en we stellen ons mentaal flexibeler op. Iedereen voelt zich comfortabeler bij kou.

Gelukkig maar, want hier in Zweden worden we steeds op de proef gesteld met de koudebeleving.

Het ene moment lopen we in gangbare winterkleding buiten te genieten van de Zweedse natuur en het andere moment lopen we schaars gekleed bij een buitentemperatuur van 2 graden (en vanwege de wind een gevoelstemperatuur van -4). Wordt het oncomfortabel ons nieuwe comfort?

Buitenwandelen in 4 kledingstukken

Dus ja, daar sta ik dan. Ik heb vier kledingstukken aan: mijn muts, mijn handschoenen, een topje en een broekje. In die wonderlijke uitdossing sta ik buiten te genieten van de zonnestralen. We gaan in stilte twee uur wandelen. We gaan onze grenzen verleggen en opnieuw ga ik een challenge aan. Schaars gekleed buiten wandelen bij winterse temperaturen.

Ik weet dat ik dit kan, ik heb dit alleen nog nooit in zo’n prachtige besneeuwde bosrijke omgeving mogen ervaren. Dus, ja ik krijg al rillingen voordat ik überhaupt een stap gezet heb. Maar de rillingen zijn niet van de kou, ze komen door de adrenaline, van euforie en dankbaarheid dat ik dit mag doen. Ik weet dat mijn bruinvet mijn beschermingsorganisme is, ik weet dat ik mijn lichaam warm kan denken. Mijn mindset is mijn warme kachel, mijn baken.

Zucht van verlichting, mijn serotonine aanmaak neemt toe

Achter elkaar lopen we door het winterlandschap, met een rugzak op onze rug. In deze rugzak zit warme kleding. Veiligheid staat voorop. In een besneeuwde karavaan lopen we achter elkaar aan, er wordt niet gepraat. De stappen in de sneeuw en de ademhaling zijn de enige geluiden die we van elkaar horen. 

En waar gaat mijn aandacht naar toe? Naar mijn ademhaling, naar mijn focus. Waar je aandacht naartoe gaat, daar gaat de energie naartoe. Ik hou mijn armen langs mijn lichaam en laat mijn handen op mijn rug onder de rugzak bij elkaar komen. Wist je dat onder je oksels twee grote aderen zitten waardoor je jezelf warm kunt houden door je oksel bedekt te houden? 

Ik heb van elke stap van de wandeling genoten. Ik heb me geen enkel moment koud gevoeld. Ja, mijn huidoppervlakte (de buitenkant) voelde koud aan maar in mijn inner core en mijn hoofd ben ik al die tijd warm gebleven. De kou kreeg geen grip op mij en toen ik weer binnenkwam, voelde ik een onbehagelijke warmte. Ik ervoer dat zelfs als ongemakkelijk; ik kon me er niet goed aan overgeven dus ik liep maar weer naar buiten.

De avond valt, en de sterren blinken

Sterrenhemel is hier een heel ander begrip dan thuis. De Melkweg, het Noorderlicht is goed te zien, de euforie in de groep mensen is groot. Mijn eigen euforie wordt alleen maar groter als verteld wordt dat we gaan night dippen, in het ‘donker’ kort dippen of zwemmen onder deze prachtige sterrenhemel. Ik voel me intens gelukkig. De warme sauna staat aan, buiten brandt een vuurtje. De warmte omhelst de kou en we hebben als groep nog geen idee wat er zich buiten onze yoga retreat afspeelt. Terwijl wij vanavond onze ziel prikkelen, sluit Denemarken zijn grenzen en wordt ook onze terugkeer bemoeilijkt. De buitenwereld neemt maatregelen tegen verspreiding van het coronavirus en dat zal binnenkort onze bubbel doorprikken. Vanavond nog niet.

Gezond naar huis, de werkelijkheid is anders 

‘Een gezond persoon heeft 100 dromen een ziek persoon heeft er maar 1.’ Aan die uitspraak moet ik denken als we, kort na die idyllische avond, in de bus zitten naar het vliegveld. Ja, we kunnen naar huis. Na een stressvolle ochtend en contact met het thuisfront hebben we nieuwe tickets kunnen kopen voor een KLM-vlucht die vertrekt uit Vaxjo. Op het kleine vliegveld zijn we de eerste passagiers. We zijn stil, we beseffen hoe waardevol onze drie dagen waren. We koesteren onze herinneringen en we geven elkaar een afscheidsknuffel. Met extra aandacht, omdat het nu nog kan…. Een aanraking, lijfelijk contact, een hand geven. We beseffen het nog niet maar over 2,5 uur gaat Nederland in de intelligente lockdown en houden we 1,5 meter afstand. Weer een challenge. Weer een verandering van patronen en gewoontes. Maar geef mij maar kou.

Heb je mijn boek: Buitenzwemmen een FrisseDuik in natuurwater! al gelezen?

Voel je vrij om mijn blog in je eigen netwerk te delen!